Moeder van jongen van 10 jaar vertelt:
Erik was een kind dat helemaal zijn eigen gang ging en waar ik voor mijn gevoel weinig invloed op had. Ik had er geen grip meer op…Op school liep hij de kantjes ervan af, had nooit zijn werk af. Zijn leerkracht werd redelijk wanhopig van hem. Je zag ook aan hem dat hij niet lekker in zijn vel zat en niet gelukkig was. Hij was prikkelbaar en huilde snel. Hij onttrok zich aan het sociale gebeuren thuis, hij kwam en ging wanneer het hem uitkwam en hield geen rekening met een ander. Ik moest altijd maar raden waar hij uit school was, want hij belde ook niet om dat even door te geven. Met gym drukte hij altijd zijn snor om maar zo min mogelijk te hoeven doen….
Tijdens de periode van de therapie bij Praktijk Bloei kon hij zich aanvankelijk slecht een houding geven door de vele aandacht die hij ineens kreeg. Daarna kreeg hij gedurende een week een terugval, hij huilde veel. Dit was ons ook verteld, dat het eerst wat erger kon worden voordat het beter werd. Al gaandeweg werd het inderdaad beter, vooral de laatste periode van de therapie. Zijn juf op school was erg tevreden over hem, hij was meer betrokken en hij had zijn werk op tijd af. Thuis begon hij weer deel te nemen aan het sociale gebeuren. Als hij iets wilde, vroeg hij eerst of het goed was. Hij liet weten waar hij was na schooltijd en was op tijd thuis. Hij onthield zowaar wanneer hij zijn gymspullen mee naar school moest nemen!
Alles met elkaar zijn we heel blij met hoe hij veranderd is en hoeveel prettiger hij in de omgang is nu. Hij lacht veel meer, is een blij en gelukkig kind. Er zijn weinig of geen irritaties meer, en als dat wel zo is kunnen we dat nu gewoon uitpraten: hij is nu voor rede vatbaar.
Het blijft wel zo dat we de vinger aan de pols moeten houden dat het niet weer zover komt. Zodra hij daar weer tekenen van gaat vertonen, ga ik even met hem aan de tafel zitten om erover te praten, of we kunnen wat van de oefeningen die we van Ivonne hebben gehad herhalen.
Maar..... we hebben er weer vertrouwen in !
